هدف: مقایسه از بی حسی موضعی و بی هوشی عمومی در جراحی های زجاجیه و شبکیه از نظر میزان رضایت بیماران.روش پژوهش: این مجموعه موارد مداخله ای شامل 928 بیمار بود که طی 6 ماه در بیمارستان فارابی تحت اعمال جراحی شبکیه قرار می گرفتند. اطلاعات مورد بررسی شامل مشخصات بیمار، علت و نوع عمل جراحی، وجود و نوع بیماری زمینه ای و همراه، سابقه جراحی قبلی و نوع بی هوشی یا بی حسی در آن، روش بی هوشی یا بی حسی و میزان داروهایی که در عمل حاضر مورد تجویز قرار گرفته اند، درد و بی حرکتی حین عمل و تحمل شرایط عمل، تجویز داروهای آرام بخش و مقدار آن ها، تحمل تا پایان عمل، شدت درد در ساعات 1، 6، 12 و 24 بعد از عمل، وجود یا عدم عوارض بی هوشی در 24 ساعت اول بعد از عمل با تاکید بر وجود و شدت تهوع و استفراغ و در نهایت میزان رضایت بیمار و جراح از شرایط حین عمل بودند. انتخاب نوع بی هوشی بر اساس سن بیمار، وجود بیماری همراه و نظر جراح بود.یافته ها: از 928 بیمار مورد مطالعه، عمل جراحی در 343 مورد با بی حسی موضعی و در 585 مورد با بی هوشی عمومی انجام شد. میانگین سنی در بیماران گروه بی حسی موضعی 7.3±68.8 سال (78-51 سال) و در گروه بی هوشی عمومی 6.5±55.9 سال (70-43 سال) بود (P=0.041). گروه بی حسی موضعی، از نمره متوسط (American Society of Anesthetics) ASA بالاتری برخوردار بودند ولی از نظر شرایط حین عمل، بی دردی و بی حرکتی بیمار و رضایتمندی جراحان، گروه بی حسی موضعی با گروه بی هوشی عمومی قابل مقایسه بود؛ به طوری که در گروه بی حسی موضعی، 96.4 درصد بیماران شرایط مناسبی داشتند و در 98.8 درصد موارد، شرایط عمل خوب تا عالی بود. میزان درد بعد از عمل در گروه بی حسی موضعی به طور قابل توجهی کم بود؛ ضمن آن که بروز عوارض ناشی از بی هوشی در گروه بی حسی موضعی دیده نشد.نتیجه گیری: بی حسی موضعی برای جراحی های زجاجیه و شبکیه، جایگزین مناسبی برای بی هوشی عمومی است و در بیمارانی که مبتلا به مشکلات زمینه ای هستند؛ می تواند به عنوان روش انتخابی اول مطرح باشد.

هدف: بررسی تاثیر تزریق مکرر داخل زجاجیه بواسیزوماب در مقایسه با تریامسینولون در درمان انسداد حاد ورید شاخه ای شبکیه.روش پژوهش: در این کارآزمایی بالینی، 86 چشم که طی 12 هفته اخیر دچار انسداد ورید شاخه ای شبکیه شده بودند، وارد مطالعه شدند. شرکت کنندگان به صورت تصادفی در دو گروه درمانی قرار گرفتند. گروه تزریق داخل زجاجیه بواسیزوماب (گروه IVB،43 بیمار): در این گروه به فاصله هر یک ماه، 3 بار تزریق داخل زجاجیه 1.25 میلی گرم بواسیزوماب انجام شد و گروه تزریق داخل زجاجیه تریامسینولون (گروه IVT،43 بیمار): در این بیماران 2 بار تزریق داخل زجاجیه تریامسینولون به فاصله 2 ماه صورت گرفت. بیماران در فواصل 1، 2، 3، 4 و 6 ماه پس از تزریق معاینه شدند. معیار اصلی ارزیابی بر مبنای تغییرات دید اصلاح شده بعد از 6 ماه و معیارهای ثانویه شامل بررسی ضخامت مرکزی ماکولا و تغییرات فشار داخل چشمی پس از 6 ماه بود.یافته ها: در هر دو گروه، متوسط دید اصلاح شده بعد از 6 ماه بهبودی قابل توجه داشت، به صورتی که در گروه تزریق داخل زجاجیه بواسیزوماب دید بیماران از 0.25±0.68 لوگمار به 0.21±0.31 لوگمار (لگاریتم کم ترین زاویه دقت بینایی) و در گروه تزریق داخل زجاجیه تریامسینولون، دید بیماران از 0.29±0.67 لوگمار به 0.31±0.46 لوگمار افزایش داشت (P<0.001 برای هر دو گروه). هر چند در ماه های چهارم (P=0.03) و ششم (P<0.001) در گروه تزریق داخل زجاجیه بواسیزوماب برتری بارزی وجود داشت. در بررسی کاهش ضخامت مرکزی ماکولا، هر دو گروه کاهش بارزی را در ماه های 3 و 6 نشان دادند و تفاوت بین دو گروه (برتری گروه IVB) در آخرین معاینه از نظر آماری معنی دار بود (P=0.031). با تقسیم بندی بیماران به 2 گروه ایسکمیک و غیرایسکمیک، بهتر شدن دید اصلاح شده و کاهش ضخامت مرکزی ماکولا در بیماران ایسکمیک تنها در گروه تزریق داخل زجاجیه بواسیزوماب مشاهده شد. میانگین افزایش فشار داخل چشمی در گروه تزریق داخل زجاجیه تریامسینولون در تمام معاینه ها بالاتر بود.نتیجه گیری: هر دو روش تزریق داخل زجاجیه (بواسیزوماب، 3 بار به فاصله یک ماه و تزریق داخل زجاجیه تریامسینولون، به صورت 2 تزریق با فاصله 2 ماه) می توانند در بهبود دید اصلاح شده و ضخامت مرکزی ماکولا در بیماران با انسداد اخیر ورید شاخه ای شبکیه طی 6 ماه موثر باشند. اما با توجه به نتایج بهتر تزریق داخل زجاجیه بواسیزوماب بر روی دید و آناتومی و هم چنین عوارض احتمالی تزریق داخل زجاجیه تریامسینولون، ما تزریق مکرر داخل زجاجیه بواسیزوماب را برای این بیماران توصیه می کنیم. در این مطالعه نتیجه درمان در نوع ایسکمیک انسداد ورید شاخه ای شبکیه مطلوب تر بود اگرچه مطالعات وسیع تری برای اثبات آن مورد نیاز است.

هدف: بررسی ارتباط مشاهده پیگمان در زجاجیه قدامی و وجود گسست شبکیه در افراد دچار علایم جداشدگی زجاجیه ای خلفی (PVD) حاد. روش پژوهش: مطالعه به صورت مقطعی - توصیفی بر روی بیماران فاکیکی که دچار علایم PVD حاد شامل فلوتر و فلاشینگ شده بودند، انجام شد. بیماران دچار دیابت، خون ریزی داخل چشمی، التهاب داخل چشمی و یا دارای سابقه ضربه چشمی و یا اعمال جراحی چشمی وارد مطالعه نشدند. بیماران تحت معاینه چشم به وسیله اسلیت لمپ و به ویژه بررسی زجاجیه قدامی از نظر وجود پیگمان و هم چنین معاینه کامل ته چشم قرار گرفتند و عواملی نظیر سن، جنس، وجود فلوتر یا فلاشینگ و مشاهده پیگمان در زجاجیه قدامی و وجود گسست شبکیه مورد بررسی قرار گرفتند. یافته ها: مطالعه بر روی 209 بیمار دچار علایم PVD حاد شامل 124 زن 59.3) درصد) و 85 مرد (40.7 درصد) در سنین 72-23 سال و متوسط 59.18 سال انجام شد. در 30 بیمار (14.3 درصد) گسست شبکیه وجود داشت که از این تعداد، 27 نفر (90 درصد) دارای پیگمان در زجاجیه قدامی بودند. تفاوت قابل ملاحظه ای بین متوسط سن بیماران دارای گسست و بدون گسست مشاهده نشد. علایم PVD در کل شامل 44 درصد فلوتر، 41.2 درصد فلوتر و فلاشینگ و 14.8 درصد فلاشینگ بودند. این علایم در بیماران دارای گسست شبکیه شامل 60 درصد فلوتر، 36.7 درصد فلوتر و فلاشینگ و 3.3 درصد فلاشینگ بودند. نتیجه گیری: مشاهده پیگمان در زجاجیه قدامی، نشانه بسیارخوبی در پیش گویی وجود گسست شبکیه در بیماران دارای علایم PVD حاد می باشد. فلوتر شایع ترین شایع ترین شکایت بیماران به ویژه بیماران دارای گسست شبکیه بود.

مقدمه: انسداد های وریدی شبکیه باعث از دست دادن ناگهانی بینایی وادم ماکولا می شوند. نوید نتایج بهبود بینایی با تزریق Bevacizumab داخل زجاجیه در سالهای اخیر دلیل این مطالعه است. هدف از این پژوهش ارزیابی تاثیر بواسیزوماب در بینایی مبتلایان به انسداد های وریدی شبکیه می باشد. روش کار: این مطالعه نیمه تجربی قبل و بعد، در کلینیک چشم پزشکی ولی عصر بیرجند در سال 1392-1393 انجام شده است. کلیه مبتلایان به انسداد وریدی شبکیه وارد مطالعه شدند. پس از معاینه کامل چشم لگاریتم بینایی بیماران قبل از عمل با لگاریتم بینایی بعد از تزریق بواسیزوماب و با دوز 1.25 میلی گرم در 1و3و6 ماه بعد از تزریق مقایسه شدند. ضمنا هر گونه عارضه توسط پزشک معالج ثبت گردید و آزمون های ویلکاکسون و کروس کالوالیس و ضریب همبستگی فریدمن در سطح a£0.05 استفاده شد. نتایج: میانگین سن 39 بیمار مورد مطالعه 607±10.9 سال بود. همچنین میانگین مدت ابتلا به بیماری 2.29±2.72 ماه تعیین گردید. همچنین اختلاف معناداری در میانگین حدت بینایی در زمان های مختلف مورد بررسی مشاهده گردید (p<0.001). به طوری که میانگین حدت بینایی قبل از تزریق 1.58±0.81، یک ماه پس از تزریق 0.93±0.77، سه ماه پس از تزریق 1.16±0.97 و شش ماه پس از تزریق 1.27±1 بود. نتیجه گیری: بواسیزوماب نقش به سزایی در بهبود بینایی بیماران مبتلا به انسداد وریدی شبکیه داشت. عوارض ناخواسته چشمی بواسیزوماب به مراتب کمتر از روش های مشابه می باشد اگر چه تعداد اندکی به دارو جواب ندادند و دچار گلوکوم نئووازکولار شدند.

هدف: بررسی نقش تزریق هم زمان داخل زجاجیه فاکتور فعال کننده پلاسمینوژن بافتی و بواسیزوماب برای درمان بیماری های عروقی شبکیه. روش پژوهش: در این مطالعه آینده نگر و مداخله ای، 19 چشم از 19 بیمار مبتلا به بیماری های عروقی شبکیه شامل ادم ماکولای دیابتی، خون ریزی داخل زجاجیه در اثر دیابت، انسداد ورید مرکزی شبکیه (CRVO) و دژنراسیون ماکولا تحت تزریق هم زمان داخل زجاجیه 50 میکروگرم TPA و 1/25 میلی گرم بواسیزوماب قرار گرفتند. اندازه گیری حدت بینایی، B Scan وOCT برای بیماران قبل و یک ماه بعد از تزریق صورت گرفت. یافته ها: میانگین سنی بیماران 56/8 سال بود. هشت بیمار (42/1 درصد) مرد و 11 بیمار (57/9 درصد) زن بودند. هفده چشم فاکیک (89/4 درصد) و 2 چشم سودوفاکیک (10/6 درصد) بودند. میزان بروز جداشدگی خلفی زجاجیه برای بیماران با بیماری های عروقی شبکیه 57/8 درصد (11 از 19) بود. یک ماه پس از تزریق، حدت بینایی بیماران به طور معناداری افزایش (0/005P=) و ضخامت مرکز ماکولا کاهش یافت (0/013P=). کاهش ضخامت مرکز ماکولا در چشم های PVD مثبت به طور معناداری بیش تر از چشم های PVD منفی بود (0/014P=). نتیجه گیری: در بیماری های عروقی شبکیه، تزریق هم زمان داخل زجاجیه بواسیزوماب و فاکتور فعال کننده پلاسمینوژن بافتی به طور معناداری با افزایش حدت بینایی و کاهش ضخامت مرکز ماکولا و ایجاد جداشدگی خلفی زجاجیه همراه بود.

پیشینه و هدف: تحقیق حاضر با توجه به اختلاف‏نظر در مورد نتایج بازتوانی بینایی پس از عمل جراحی در چشم‏های دارای مشکلات عدسی هم‏زمان با مشکلات زجاجیه و شبکیه، به منظور تعیین نتایج تثبیت اسکلرال لنز داخل چشمی (IOL) هم‏زمان با ویترکتومی کامل و گذاشتن باند پروفیلاکتیک، طی سال‏های 79-1372 در بیمارستان لبافی‏نژاد انجام پذیرفت.مواد و روش‏ها: تحقیق به روش مطالعه داده‏های موجود، بر روی پرونده‏های واجد شرایط انجام شد. مواردی که دارای اندیکاسیون ویترکتومی عمیق و صدمات به عنبیه و زاویه اتاق قدامی و فاقد کپسول عدسی بودند، وارد مطالعه شدند. میزان دید و ویژگیهای فردی بیماران و نیز روش عمل و مدت پیگیری و بالاخره بهترین دید اصلاح‏شده قبل و بعد از عمل، در یک برگه اطلاعاتی ثبت گردید. میزان دید کم‏تر و بیش‏تر از 20/40 با آزمون مک‏نمار مورد قضاوت آماری قرار گرفت.یافته‏ها: تحقیق بر روی پرونده 18 بیمار در سنین 23 8/34 سال، شامل 14 مرد و 4 زن انجام شد. مدت پیگیری، 4/32 36 ماه بود. تعداد 7 چشم آفاک، 4 چشم دارای عدسی کاتاراکته و دچار جابه‏جایی ناقص و 6 چشم دچار جابه‏جایی کامل IOL به داخل حفره زجاجیه و یک چشم دچار جابه‏جایی ناقص IOL بودند. قبل از عمل، 3 چشم دید 40/20 یا بهتر داشتند که بعد از عمل، 9 چشم (50 درصد) دید 40/20 یا بهتر به دست آوردند(p<0.01) . عوارض بعد از عمل در 9 بیمار مشاهده شد.نتیجه‏گیری و پیشنهاد: در صورت فقدان کپسول عدسی در برخی از بیماران، تثبیت اسکلرال لنز داخل چشمی اتاق خلفی، هم‏زمان با جراحی زجاجیه و شبکیه قابل انجام است. این روش، در بازتوانی بینایی در برخی از چشم‏ها، روش کارآمدی است. تا زمانی که نتایج طولانی‏مدت مشخص نشده است بهتر است این روش در بچه‏ها با احتیاط به کار گرفته شود و انجام یک کارآزمایی بالینی توصیه می‏گردد.

هدف: ارزیابی تاثیر نوروتومی شعاعی عصب بینایی با و بدون تزریق داخل زجاجیه ای تریامسینولون در درمان بیماران مبتلا به انسداد سیاهرگ مرکزی شبکیه (CRVO).روش پژوهش: تحقیق به روش کارآزمایی بالینی غیرتصادفی بر روی 23 بیمار مبتلا به CRVO انجام شد که تحت عمل جراحی نوروتومی شعاعی عصب بینایی با (10 چشم) و بدون (13 چشم) تزریق داخل زجاجیه ای تریامسینولون قرار گرفتند. دید قبل از عمل، دید بعد از عمل و زمان رسیدن به بهترین دید پایدار، طی 12 ماه پی گیری ارزیابی گردید. یافته ها: بیماران شامل 16 مرد و 7 زن با متوسط سنی 56 ± 16.8 سال (75-25 سال) بودند. سن متوسط در گروه بدون تزریق 55.2 ± 11.1 سال و در گروه با تزریق 50 ± 19.3 سال بود. متوسط دید قبل از عمل 1.42 ± 0.43 لوگمار (20.600) بود که یک هفته بعد از عمل به 1.1 ± 0.14 لوگمار (20.250) افزایش یافت (P<0.05). متوسط دید نهایی بعد از یک سال در گروه بدون تزریق 1.56 ± 0.63 لوگمار (20.250) افزایش یافت (P<0.05). متوسط دید نهایی بعد از یک سال در گروه بدون تزریق 1.56 ± 0.63 لوگمار و در گروه با تزریق 1.09 ± 0.37 بود (P=0.04). دید بیماران در گروه بدون تزریق، در ماه اول بعد از RON نسبت به قبل از عمل بهبود یافت ولی پس از آن، تا ماه ششم پس از عمل، کاهش یافت و سپس تا 12 ماه ثابت ماند. در گروه با تزریق نیز، دید بیماران در ماه اول نسبت به قبل از عمل افزایش یافت و روند بهبود بینایی تا ماه ششم ادامه داشت و سپس در ماه 12 نسبت به ماه 6 کاهش یافت ولی نسبت به دید قبل و یک ماه بعد از عمل، بهتر بود. بهبود دید 3 خط یا بیش تر در 14 چشم دیده شد (60.9 درصد).نتیجه گیری: همراه بودن تزریق داخل زجاجیه ای تریامسینولون با نوروتومی شعاعی در بیماران CRVO، سبب بهبود سریع تر بینایی می گردد.

مقدمه: میوپی پاتولوژیک سبب ایجاد تغییرات دژنراتیوی در شبکیه می شود که از علل مهم نابینایی در جهان است. هدف از این پژوهش، شناخت دقیق این تغییرات در بیماران مذکور، با در نظر گرفتن تغییرات نژادی و جغرافیایی، و کاهش عوارض بیماری می باشد.روش کار: این مطالعه توصیفی در درمانگاه چشم پزشکی بیمارستان امام رضا (ع) مشهد در سال 1380-1379 انجام گردیده است. 100 چشم از 50 بیمار میوپ بیشتر از پنج دیوپتر به صورت تصادفی مورد بررسی قرار گرفتند. مشخصات فردی، معاینات فیزیکی و نتایج افتالموسکوپی در پرسشنامه ای جمع آوری گردید. اطلاعات جمع آوری شده با استفاده از آمار توصیفی و جداول توزیع فراوانی پردازش گردیده است.نتایج: در این پژوهش، تغیرات دژنراتیو کوریورتینال در 84% بیماران، انواع جدا شدگی ها در 27%، کاهش یا فقدان رفلکس ماکولا در 23%، استافیلومای قطب خلفی در 21%، لکه فوکس در 7%، ترک لکوئر در 5%، هلال تمپورال در 14%، تغییرات دیسک در 13%، و سینرزیس در 14% بیماران مورد مطالعه یافت شد. ارتباط معنی داری بین افزایش سن بیماران و انواع جدا شدگی شبکیه، کاهش رفلکس ماکولا و شدت میوپی، استافیلومای قطب خلفی و سن، استافیلومای قطب خلفی و شدت میوپی، یافت شد.نتیجه گیری: بیماران در محدوده جغرافیایی مورد مطالعه، تغییرات قابل توجهی در سگمان خلفی داشته اند که می تواند عامل زمینه ساز مهمی برای نابینایی این گروه از بیماران باشد. نتایج این پژوهش مبین نیاز مبرم به توجه به این گروه از بیماران برای جلوگیری و درمان زودرس عوارض ویترورتینال است.

سابقه و هدف انسداد ورید مرکزی شبکیه یک اختلال شایع عروقی وابسته به سن است که در آن ورید اصلی شبکیه به طور جزیی یا کامل مسدود می شود و منجر به ادم ماکولا می شود و این می تواند منجر به تاری دید و از دست دادن بینایی شود. هدف از انجام این مطالعه، ارزیابی عوامل پیش آگهی شامل تغییرات حدت بینایی و ضخامت ماکولا در پاسخ به درمان با تزریق داخل زجاجیه بواسیزوماب می باشد. مواد و روش ها این مطالعه کوهورت تاریخی بر روی 107 بیمار مبتلا به انسداد ورید مرکزی شبکیه انجام شد و وضعیت فشار خون، هایپرلیپیدمی و دیابت آنها ثبت شد. همه بیماران با تزریق داخل زجاجیه ای 1/25 میلی گرم در 0/05 میلی لیتر بواسیزوماب تحت درمان قرار گرفتند. حدت بینایی و ضخامت ماکولا در ابتدا و در تمام پیگیری های بعدی به مدت سه ماه انجام شد. سپس تغییرات حدت بینایی و ضخامت ماکولا مورد تجزیه و تحلیل و بررسی قرار گرفت. یافته ها پس از مداخله با بواسیزوماب، بهبود قابل توجهی در حدت بینایی (0/13±, 0/104 در مقابل 0/22±, 0/296) و ضخامت ماکولا (64±, 425/41 در مقابل 51/82±, 325/94) مشاهده شد (0/001>p، برای هر دو). بهبود ضخامت ماکولا در پاسخ به درمان با بواسیزوماب در بیماران مبتلا به هایپرلیپیدمی به طور قابل توجهی کمتر از بیماران با پروفایل لیپیدی نرمال بود (0/035=p). ارتباط معنی داری بین کاهش ضخامت ماکولا و فشار خون بالا یا دیابت پیدا نشد. همچنین ارتباط معنی داری بین بهبود حدت بینایی و هایپرلیپیدمی، فشار خون بالا، دیابت، سن و جنسیت مشاهده نشد. نتیجه گیری بر اساس نتایج این مطالعه درمان با بواسیزوماب در بهبود موفقیت آمیز حدت بینایی و ضخامت ماکولا موثر می باشد. هایپرلیپیدمی نیز ارزش پیش آگهی در درمان با بواسیزوماب در بیماران مبتلا به انسداد ورید مرکزی شبکیه را دارد.

انتظار می رود پس از مطالعه این مقاله قادر باشید: 1-       ساختمان و آناتومی زجاجیه و تغییراتی را که در اثر افزایش سن در آن رخ می دهد، توصیف نمائید. 2-       علائم مربوط به بیماریها و اختلالات زجاجیه و ارتباط آن با شبکیه را ارزیابی نمائید. 3-       مشکلات ناشی از اختلالات زجاجیه را تشخیص داده و ارزیابی و درمان نمائید